" Ο Πυξιδούλης και η Πυξιδούλα στο νηπιαγωγείο".
Είναι ένα πρόγραμμα πρόληψης και αγωγής υγείας που σχεδιάστηκε από το Κέντρο Πρόληψης " Πυξίδα" για τα παιδιά προσχολικής ηλικίας.
Το πρόγραμμα συμβάλει στην εκπαίδευση των παιδιών σε δεξιότητες επικοινωνίας και στην ένταξή τους στην ομάδα της τάξης.
Στοχεύει στην καλλιέργεια της αυτογνωσίας και της συναισθηματικής νοημοσύνης των παιδιών (αναγνώριση, έκφραση και διαχείριση συναισθημάτων)
Έτσι σε αυτόν τον κύκλο, συζητήσαμε διάφορα θέματα, παίξαμε πολλά παιχνίδια, χορέψαμε και τραγουδήσαμε αλλά πάντα ακολουθώντας τους κανόνες της ομάδας μας, με τη βοήθεια του μαγικού ραβδιού, που είναι να: μιλάει μόνο όποιος το κρατάει και πάντα να ακούμε και να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον.
Τα παιδιά χωρίστηκαν σε ομάδες. Σκεπάσαμε κάθε ομάδα με την μαγική κουβέρτα, είπαμε τα μαγικά λόγια και τα παιδιά μεταμορφώθηκαν σε ζωάκια .
Στο τέλος όλα τα παιδιά μαζί σκεπάστηκαν με την κουβέρτα και με τα μαγικά λόγια μεταμορφώθηκαν το καθένα σε ότι ήθελε. Στο τέλος συζητήσαμε για το πως νοιώσαμε.
Διαβάσαμε το βιβλίο: "Του σχοινιού τα μανταλάκια" του Αντώνη Παπαθεοδούλου
Ζωγραφίσαμε τι μπορούμε να κάνουμε όταν είμαστε μόνοι μας και τι όταν έχουμε παρέα τους φίλους μας.
Ο κύκλος με τα κοινά : Αλλάζαμε τις θέσεις μας όταν ακούγαμε κάτι που μας αφορά. (π.χ. Να σηκωθούν και να αλλάξουν θέση όσοι έχουν γαλανά μάτια, όσοι αγαπούν το παγωτό..)
Ήταν τα πιο γλυκά λογάκια του κόσμου.
Τα ξετυλίξαμε, χορέψαμε και τα χαρίσαμε στους φίλους μας.
Διαβάσαμε το βιβλίο: Η παλέτα των συναισθημάτων της Έρας Μουλάκη
Χωριστήκαμε σε ομάδες. Η κάθε ομάδα παρατήρησε προσεχτικά έναν πίνακα ζωγραφικής και ανακάλυψε ποιο συναίσθημα νομίζει ότι εκφράζει. Παρουσίασαν τον πίνακά τους και μετά τους έβαλαν στη σωστή θέση.
Παρατηρήσαμε τον πίνακα του Πάουλ Κλέε, "Σενέκιος".
Αντιστοιχίσαμε κάθε μουσικό όργανο με ένα συναίσθημα και κινηθήκαμε ανάλογα.
Χαρταετοί του Μίκη Θεοδωράκη (χαρά) και
Το νησί των συναισθημάτων του Μάνου Χατζιδάκη (λύπη).
Το φανάρι διαχείρισης του θυμού.
Βάλαμε στο πάτωμα τρία στεφάνια στη σειρά. Όταν μπαίναμε στο κόκκινο, νιώθαμε θυμό και ο καθένας μας έλεγε το λόγο. όταν προχωρούσαμε στο κίτρινο έπρεπε να σκεφτούμε κάτι που θα κάνουμε για να ηρεμήσουμε(Να πάρουμε βαθιές ανάσες, να διαβάσουμε ένα βιβλίο, να μετρήσουμε ως το 10, να κάνουμε ένα πύργο, να ζωγραφίσουμε κλπ)
Στο πράσινο στεφάνι νιώθαμε πια ήρεμοι και ο θυμός μας είχε φύγει.
Μιλήσαμε για το συναίσθημα του φόβου, είπαμε για αυτά που μας φοβίζουν και συζητήσαμε για τους τρόπους που θα μας βοηθήσουν να τους ξεπεράσουμε.
Μάθαμε να τους αναγνωρίζουμε και να μην ντρεπόμαστε για αυτούς.
Φτιάξαμε τον δράκο που παίρνει τους φόβους μας και τους εξαφανίζει.
Ζωγραφίσαμε κάτι που μας φοβίζει και τις ζωγραφιές μας τις κολλήσαμε στο σώμα του δράκου.
Τί είχε συμβεί πριν; Τί μπορώ να κάνω μετά;
Ζωγραφίσαμε αυτό που θα μας μείνει αξέχαστο και περιγράψαμε πως νιώσαμε όλες αυτές τις ημέρες που ήταν κοντά μας.